Wat als de dood het leven van je kind binnenkomt als jij er nog niet klaar voor bent?

Ik wens dat ik hem had, die handleiding. Dat iemand me aan de hand had genomen en had gezegd: “Zo pak je dit aan, let hierop, en zo zorg je dat je kinderen krijgen wat ze nodig hebben.”

Het is zover. Een nieuw hoofdstuk. Maar voor we de bladzijde omslaan, bladeren we eerst even terug. Terug naar 2,5 jaar geleden. Een donker moment in mijn leven. Vol tranen, vol vragen. Vol ‘wat-als’-scenario’s, die mijn hoofd veranderden in een soort ballenbak van stuiterende vraagtekens. Groot, rood, fel. Emotionele, rationele, sceptische. En daartussenin mijn innerlijke criticus die vrolijk meekeek met een vergrootglas.

Als professionals die werken met kinderen in vechtscheidingen, staan we voor een uitdaging die diep ingrijpt in het leven van deze kwetsbare individuen. Kinderen worden vaak meegesleept in de emotionele strijd tussen hun ouders, wat kan leiden tot een scala aan negatieve gevoelens en langdurige psychologische impact. In zo'n ernstige context is het misschien moeilijk voor te stellen, maar juist hier kan speelsheid en kleur een krachtig middel zijn om verlichting en heling te brengen.

Gesprekken met ouders bij vechtscheiding of verstoorde oudercommunicatie kunnen intens zijn. Ik weet er alles van! Nee, het is niet wat jij denkt. Niet alleen als therapeut, maar ook als moeder weet ik dat gesprekken met of áls gescheiden ouders intens en complex kunnen zijn. Er spelen zoveel verschillende belangen mee, verschillende fasen van rouwproces, uiteenlopende communicatiepatronen, oude dynamieken en patronen van de relatie en nog veel meer. Er zijn zoveel factoren die een rol spelen en zoveel onderliggende oorzaken voor een verstoorde oudercommunicatie. Maar stop...

Durf geraakt te worden en je kwetsbaarheid te tonen - Geef het goede voorbeeld!

Jarenlang werkte ik met kinderen van gescheiden ouders en keer op keer frustreerde het me dat ouders maar bleven vechten, over het hoofd van hun kind. Stapelgek kon ik er van worden. Hoe zagen ze niet hoe schadelijk het voor hun kind was? Het leek zo overduidelijk: hun kind zat letterlijk en figuurlijk niet goed in zijn vel. Hoe konden ze dat niet zien?

Water heeft me altijd al getrokken.

Niet zomaar de terughoudendheid om iets nieuws te proberen, maar de angst om te vallen. Om te falen. Om niet (aan) te kunnen wat op je pad komt – of dat nu een eerste stap is of iets dat je al langer doet. Maar hoort dat ook bij koudwatervrees? Als dat zo is, dan sloeg die definitie de spijker op zijn kop. Want precies dát besefte ik midden in dit avontuur...

De dood. Een onderwerp dat ons vaak angst inboezemt, en helemaal als we het met kinderen moeten bespreken. Hoe leg je uit wat de dood is, zonder angst te veroorzaken? Hoe geef je kinderen de ruimte om hun verdriet te voelen en tegelijkertijd een geruststellende visie op de dood te ontwikkelen?

Als ouder is er niets wat harder binnenkomt dan het verdriet van je kind. Zeker tijdens de feestdagen, een tijd die bol staat van gezelligheid, warmte, en samenzijn. Maar wat als jouw kind juist in deze periode worstelt met gemis? Misschien mist je zoon die ene oma waarmee hij altijd koekjes bakte of denkt je dochter aan dat papa er niet meer is. Dat verdriet zie je in hun ogen, voel je in hun knuffels en het liefst zou je het met een toverstaf wegpoetsen.

De Balans tussen Mannelijk en Vrouwelijk